Είναι λάθος να
φτιάχνουμε εικόνες αντιγράφοντας πιστά
τα έργα των παλαιών μαστόρων. Είναι όμως
εξίσου λάθος να μην τους σπουδάζουμε
και να μην μαθητεύουμε στην τέχνη τους.
Στην πρώτη περίπτωση ό,τι φτιάχνουμε
είναι άψυχη ρέπλικα, μια επιφάνεια δίχως
βαθύτερο περιεχόμενο. Και φυσικά δεν
είναι δικό μας. Στην δεύτερη περίπτωση
παραβλέπουμε την καταγωγική συνέχεια
του καθ' ημάς εικαστικού τρόπου και
αποκόπτουμε εαυτούς από την σοφία και
τον πλούτο της. Μπορεί η επηρμένη
νεωτερικότητα να μας επάγει τον πειρασμό
της πρωτοτυπίας ως ανάγκη τάχα, όμως το
αποτέλεσμα είναι μια ανερμάτιστη
εικαστική Βαβέλ, που πάντως δεν λειτουργεί
επ ωφελεία της εκκλησίας και της κοινής
ζωής.
Όσο καιρό
καταπιάνομαι με την Ορθόδοξη Εικόνα ο
προβληματισμός μου έκλωθε μεταξύ των
δυο αυτών ημαρτημένων άκρων. Και το
βρήκα πολύ δύσκολο να ορίσει κανείς
σήμερα το μέτρο, την Χρυσή Τομή ανάμεσά
τους.
Αφετηριακής
σημασίας είναι η διαπίστωση ότι η
δημιουργία ζωντανής τέχνης -εικονογραφικής
εν προκειμένω- τελείται μόνον εφόσον
προϋπάρχει ζωντανή εκκλησιαστική ζωή
και εμπειρία. Ειδεμή θα πέφτει κανείς
είτε στο ένα άκρο, είτε στο άλλο. Εφόσον
λοιπόν η Εκκλησία υπάρχει, όχι από
κεκτημένη ταχύτητα ή ως φολκλόρ, αλλά
ως ζώσα δοκιμασία σχέσεων προσώπων,
ανθρωπίνων και θείων, τότε αυτονοήτως
αναζητά τους τρόπους της τέχνης που θα
εκφράσουν την ζωή και την καθημερινώς
διευρυνόμενη εμπειρία της.
